У заједничком крвотоку исти јаук,
исти ступ срамоте, исти ланци
на дну брода који некамо плови.
Најприје повјерење, па сумња,
три, четири љубави, ако је то довољно,
жеља да живиш и жеља да умреш,
и затим све остаје као што је било.
Постеља, нага жена, и што послије?
Прозирно коријење чије куцање
говори да си мањи, а вода расте
и нетко се окренуо умјесто тебе.
Што ће се измијенити? Ништа.
Ако видиш оно што заиста видиш.
Други ће хтјети све сто си одбацио,
удахнути твој дио зрака, и заспати.