Свакога дана, ведра ил' мрка,
кроз Босну моју води се трка.
Четири стазе, свака се вије,
на свакој тркач. Ко ли ће прије?
На првој стази дјевојка Уна,
вечито млада, знана из буна,
кићена цура из Мартин-Брода,
накит јој сија, зелена вода.
Узела залет са личких чука,
од стрмих стијена штрбачког бука.
Низ другу стазу јуриша хучно
весело момче, смјело и бучно,
поносни Врбас, лакога хода,
планинац Врбас, ледена вода,
под њеном снагом клисура пуца,
злаћано зрнце на дну свјетлуца.
На трећој стази сунчано сијева
жуборна Босна од Сарајева,
горе јој очи, јутарња роса,
у пјени шумној зелена коса.
Вије се, игра, кроз горе хита,
немирна, бистра и поносита.
На крајњој стази препреке мрви
дјевојка црна, горштачке крви,
с камена краја, мрких даљина,
вјечито тужна, студена Дрина.
С хуком се руши, не пјева ништа,
помамно јури кроз разбојишта.
На крајњем циљу, у јутра плава,
тркаче прима поспана Сава.