Жив ти није нико од порода и рода.
Вино се пробистри, замути се вода.
Црква нам се злати у неситој кеси.
Чувамо ти вјерно – у музеју копља.
Росинанта пасе с ергелом магараца.
На вјетрењаче неће ни луд да се баца,
а небеска шева поста барска дропља.
Санчо твој сад лута изгубљен до бога,
ноћива уморан под небом од смога
(тако нешто видио ни у сну нијеси).
Капи душе жедна само је још суша.
Сат па рат, трбух-трка, у носу нам душа,
о Господару, о забога гдје си!