који хриди изнад оклопа мојих крила,
низ која трепери златна прашина,
у чијем се међусрђу рађа ватра.
Јер када би жар пао на тло
исто би грожђе почело да зри,
исто би вино крвавим трагом
протекло кроз уста у зорин свит.
Спомени дани сада су пркос,
свету и светлу бесмртни пој.
Роди их исто јутро,
гледа их неопалими вод.