и тихо се чује – Морава тече.
Мирише трава крај речног корита
док између топола спушта се вече.
Миришу шљиве – Mаџарке и Ранке
из прастарог дедовог шљивика.
Мирише вече на јелек и опанке
кад је деда био млад и леп кô слика.
И све мирише на прохујало доба,
на воденице поточаре које заборав брише,
на давна времена игранки и моба
кад се имало мање а живело више.
Мирише ноћ на покошено сено
која младе у загрљај скрива,
на моју баку и огњиште њено,
на жуте дуње и пекмез од шљива.
И пастирова фрула долом се чује,
одјекују звуци, кроз време сежу.
И све што није на тренутак ту је
духови предака за себе нас вежу.
Мирише ноћ на земљу сељака
натопљену знојем са зборана чела,
на кошчате руке и плећа јака,
на мрког дората и ђогата бела.
И миришу старе куће чакмаре
тамо где дуго нема их више.
Трају и живе, (не нису нестале),
у души сељака, свака и сад дише.
И све на завичај миришу ноћи,
кроз поколења живе и трају,
тамо где месец још месечину точи
на вредне сељанке што ћилиме ткају.