низа камења студена
тако на плећа дани су
легли и притисли.
Јесу л' то дани ‒ јесу ли
тежачке муке големе.
Устани јутром раније
врати се ноћу касније,
ујутро радост понеси,
навечер тугу донеси ‒
ах, проклет нек и остане тај
живот пасји, ужасни!
Роди се човјек ‒ роб буди,
роди се човјек ‒ скот умри,
скотски ми живот пролази
за друго, туђе богатство.
За туђе бије дворове
копај си црне гробове!
За себе само мучи се,
за себе само пати се
нижи си ђердан дана свих,
нижи си алке коване,
нижи си ланац жељезни
што око врата гуши те!