између ништавила и сна
круже моји будни сати,
слогови твога имена.
Твоја дуга коса риђа –
одблесак лета –
са жестином благом трепери
на плећима ноћи.
Уобичајена тама сна
што извире из руина
и прави те ни од чега.
Тешке плетенице, заборав,
влажна обала ноћи
где се шири, где удара
слепо море – месечар.