Продире јако кроз груди прозирна
То измаглица јесени већ позне
Стабљику сагла...
Ниткуд краја око жива бића
Све нема краја, јер се туна сави
На земљу небо и тај мир што плави
Ткиво сваког листића...
Једино срце још се бори мало
И чини ми се да га дрхтај хвата:
Већ нема више ниједнога јата
Да није пало...
А кад се разби јаук што ме трова
Будна од тога залеђеног крика
Из давнашњега видим часовника:
Поворка нова...
29. IV 1921.